Dezynsekcja

Dezynsekcja jest to dział DDD, zajmujący się zwalczaniem szkodników, zwłaszcza pasożytniczych stawonogów (muchy, komary, pchły, wszy), karaczanów (karaluchy, prusaki i wiele innych), oraz szkodników magazynowych.

Dezynsekcję można wykonać przez zastosowanie środków fizycznych (para, ogień, gorące powietrze), mechanicznych (wyłapywanie, trzepanie, oczyszczanie), lub chemicznych środków owadobójczych (oprysk, stosowanie żeli i innych środków chemicznych).
Owady (Insecta, przestarzale: insekty)

Gromada stawonogów. Najliczniejsza grupa zwierząt. Szacunkowa liczba gatunków owadów wynosi około 1 miliona. Są to zwierzęta wszystkich środowisk lądowych, wtórnie przystosowały się też do środowiska wodnego. Były pierwszymi zwierzętami, które posiadły umiejętność aktywnego lotu. Rozmiary ciała owadów wahają się od 0,25 mm do ponad 350 mm. W Polsce do najliczniej reprezentowanych rzędów owadów należą: motyle, chrząszcze, błonkówki i muchówki. Owady mają olbrzymie znaczenie dla ekosystemów, są wśród nich też szkodniki (z ludzkiego punktu widzenia), organizmy pasożytnicze i komensale. Dużą grupę stanowią owady przenoszące choroby pasożytnicze, bakteryjne i wirusowe. Nauka zajmująca się owadami to entomologia.
Pasożyt zewnętrzny (ektopasożyt) - (gr. ektós - na zewnątrz)

Organizm cudzożywny żyjący na powierzchni innego organizmu (żywiciela) i żywiący się jego płynami ustrojowymi lub elementami jego pokrycia. Ektopasożyty mają różne przystosowania ułatwiające im korzystanie z tego źródła pokarmu, a więc specjalnie zbudowane narządy (ssawki, przylgi) i swoiste substancje przeciwdziałające krzepnięciu pobieranych substancji (enzymy). Wiele pasożytów zewnętrznych przenosi zarazki (kleszcze, komary, muchy).
Karaczany, hełmce (Blattodea, Blattoptera, Blattariae, Blattaria)

Rząd owadów z przeobrażeniem niezupełnym, liczący ponad 3500 gatunków. Prowadzą ukryty tryb życia, przeważnie nocny, są wszystkożerne.

Ciało zazwyczaj ciemno ubarwione (różne odcienie brązu i ciemnego brązu). Głowa jest prawie w całości ukryta pod tarczowatym i szerokim przedpleczem (stąd ich nazwa hełmce). Mają długie, wieloczłonowe i pokryte szczecinkami czułki. Przednia para skrzydeł jest silnie schitynizowana i ciemniejsza. Skrzydła z widocznym i gęstym użyłkowaniem. Tylna para skrzydeł jest zazwyczaj szeroka i błoniasta, w spoczynku ukryte pod pierwszą parą. Często spotykane są formy krótkoskrzydłe. Odnóża są długie i smukłe z długimi kolcami, pozwalają na szybki bieg. Odwłok jest szeroki, zakończony parą członowanych wyrostków odwłokowych. Samice czasem mają przyczepiony do odwłoka kokon jajowy (ooteka).

Karaczany liczniej występują w krajach tropikalnych. W tej grupie wiele gatunków jest synantropijna z gatunkami inwazyjnymi. W Polsce wykazano występowanie 16 gatunków, co stanowi ok. 0,4 % wszystkich gatunków żyjących współcześnie na Ziemi. Spośród 16 gatunków krajowych jedynie 7 występuje w środowiskach naturalnych (m.in. Ectobius erythronotus, Ectobius lapponicus, Ectobius sylvestris), pozostałe to gatunki zawleczone, najczęściej pochodzenia tropikalnego. Spośród nich Blatta orientalis (karaluch) i Blattella germanica (karaluch prusak) są gatunkami synantropijnymi, zdolnymi do swobodnego i niekontrolowanego przez człowieka rozprzestrzeniania się. Pozostałe gatunki synantropijne zamieszkują cieplarnie (m.in. w ogrodach zoologicznych).